bu gece…
yine ıslak ve kırılmış sokaklarda
yine ben çaresiz, yine yapayalnız kalmış yalnızlığmlayım
yağmur kokusu kaplamış etrafı
sakin, kederli, soğuk…
hava kızıldan siyaha çalmış
gözlerim sevinçten, hüzne
bitmez yenilgilerimle başbaşa kalmış ben
kimsesiz sokaklarda umarsız yürüyen ben
kendini rüzgara terkeden yine ben…
umutlarımı savurdum bu gece
sonra acıyıp basmasınlar üstüne diye
kaldırımın kenarına koydum
pişmanım; tüm kaybedişlerime
ve birazda kırgın…
cayıp, terkedip gidenlere…
yaşamak umuttur derler
ama umutsuz ben hala bıkmadan yaşıyorum
kendi gölgeme basarak, kendimi acıtarak hala yaşıyorum
isyanlarım var, korkup kaçtıkları
ve herşeye rağmen inancım
var olup olmadığını bilmediğim birine…
neye inandığımı bilmeden kapıldığım inançlarım
hiç bana inanmayan, inançlarım
ve terkedişlerim var bu gece…
bilinmeze doğru, sessizce çekip gidişlerim…