Araf

dağıtırım hüznümü yorgun kuşların kederleriyle soluklu soğuk
kentin ana caddelerine insanlar dolar duraklarda telaşlı bekleyiş
korkuların da ötesinde yaşamda kalma tutkusu sarar binaları gri
güneş seker yüzlerden o buruk beyazlık acıtır üşümüş duyguları
ağlatan bir yalnızlıktır serçeler kırlangıçlar kışa hazırlanır gibi durgun
samimi olmak gibidir ölümü istememek belkilere bırakmak düşüncesizce
sabahsa eğer çöpçülere mutluluktur sıcak pidenin buğusu sen yağmura dağınık
kıldan ince kılıçtan keskin gülümser saksılar pencerelerden anlarsan sen anlarsın
sadece ben susarım kimbilir akşamsız güneşli bir arafla sımsıkı

kağan işçen...