Bir Kırpımlık

yüreğini tanı bence
bari sıkılmadığın temmuzlara haksızlığını
kalıdırabilsin yaprakların rüzgara saat tutuşu
düşlerinden öte konuşsun uykuların
insan uyurken bile bir şeyler anlatır
gözlerin nasıl dalıyorsa işin kolayına hep
imkansızlığın nabzını da ölçmelisin
en azından ara sıra
en azından düşünmeden terk ettiğin şehirler kadar
beklemeyi öğrenememektir en büyük eksikliği
kendini insanlığıyla var edenin
ve büyük harflerle çarpmalı yüreğin
bir serçenin ekmek telaşına

beklemektir zamanın kanı
geldiğinse zaman mı bırakır sanırsın
bana uyarak ezmediğin yapraklarla
bilsen ne ölümler onarırsın
ve kederin yollarla yüzleşir
belki ayrılıktır tek başına muradına eren
bırak böyle de olsa
ayrılık yalnızlaşsın
seninle bunu da paylaşırım
isterse mesafelerin
yüreğimdeki
uzun soğuk ve karanlık namlusu patlasın...

kirpiklerin badem gözlerini kaplıyorsa eğer
hayata bakışında bana da bir kırpımlık yer bırak
şakaklarımda ıslanan bulutlara teslimim bilesin
güneş
ruhumdaki kör pencereye öyle yenik
ki
anlatsam
belki ilk defacık benim için ağlarsın
ki
alnım bir daha hiç
yalnızlığın sahte öpücüğüne aldanmasın...

beklemekle bir çığlık ürperir ya
uzak kayalıklarında şah damarımızın
işte o
kırlangıçların ilk akşam dansıdır
evren sahneli
bilirsin
sonsuzlukla sınanan sevdam
sığmaz hiçbir sınıra
taşar gözlerimden
ulaşır
çocuk efkarlı parmaklarının
yokluğuna...

kağan işçen...