Lavinya.Net Panolar

(Herkes devam etsin bir şekilde ve bu bizim forum üyelerinin ortak, bitmeyen öyküsü olsun..Olayın en hoş yanı da bence aynı anda yazılanlar olacak ve gerçek öykü o zaman doğacak..Burada amaç önceki yazılanların insanlarda uyandırdığı duyguların bir araya toplanması..Biz olabilmek..

bitmeyen öykü...
Şimdi, güç bulunmuş ve yeniden yitirilmiş değerler arasında,bir başıma.. zaman, ister istemez geçmişi anımsatıyor bana, sancılarımın bedelini tek başıma ödeyerek. Yaşadıklarımız çoktan anı oldu. Siyah beyaz bir fotoğraf karesinde hüznü çağrıştırırcasına. Geriye dönüp baktığımda onca güzelliğin, bir günde, bir gecede şafağın o "en karanlık anında" soğuk çığ tanelerine dönüşmesini görmek....

belki de suç benimdi.ama bizimki öyle bir sevgiydi ki,suçu bile paylaşırdık.ne oldu da..

ne oldu da hiç zamansız bitiverdi en güzelini kurduğumuz düşler ,ne olduda sonuna geldik hiç bitmeyecek sandığımız yolların ...

belkide; aynı yolu yürüdüğümüzü sanıp ayrı patikalardan ilerliyorduk bunca zaman. Peki kurduğumuz düşlerle aldattığımız bizmiydik yoksa geçen zamanmıydı? kimbilir...

şimdi sadece olmayacak,gerçekleşmeyecek hayallerle yetinmeye çalışıyoruz.senden haberim yok.belkide bu sefer tek başıma kuruyorum hayallerimi.ellerini tutamadan,kokunu hissedemeden.bunu kendime...

bunu kendime bile söyleyemezken her hücrem haykırıyor sana karşı ; hala özlüyürum seni..Evet bir anı,evet bir hayal belki de yaşadıklarımız ama...

seninle geçen her anın anısı değil mi beni hayata sıkı sıkıya bağlayan ve belki de o günlerin tekrar gelebileceğinin hayali... ben seni canımın içi gibi sevdim . sen ...

sen benden uzaktayken bile yanımdaymışşın gibi canımdaymışşın gibi sevdim seni oysa sen belkide....

yanımdayken bile bambaşka bir dünyadaydın... şimdi ne yokluğunun acısı ne kendime kapanmışlığım korkutuyor beni , bazen çıldırıcak gibi hissediyorum , bazen herşeye boşveriyorum umarsızca... fazla sürmüyor bu boşvermişlik... biliyorum , biliyorum ki anlayacaksın birgün , anlayacaksın ama ...

o zaman beni bende bulamayacaksın belki de çok uzak diyarlara gitmiş olacağım, belki de ben bende olacağım ama aklımı yerinde bulamacayacaklar...

ama kimbilir belki çok geç olacak. Belki acılarım aynı acılar, eksikliğinin verdiği hüzün daha fazla olacak ama ben sanırım eski ben olmayacağım çükü bileceğimki sen eski sen diilsin kimbilir? hayır; aynıyım burdayım diyeceksin

Sahi eski mi olduk biz şimdi ? Daha dün gibi hatırlıyorum bir şubat ayınca senin siyah kazağınlar omzuma başını koyup beraber çektirdiğimiz resmi..Sararmadılar bile,anılarım hala yemyeşil..Ne değişti peki,farkedemediğimiz bizi her yeni gün eskiye bir adım daha yaklaştıran neydi ? Belkide...

Beikide yitip giden umutlarımızdı yada hayattan bekleyipte alamadıklarımız kimbilebilirdi bunu. Peki ya eskiye attğımız her geri adım acaba bizi neye yaklaştırıyordu.....

Gerçekler deme bana sakın..Onlardan kaçan hep sen oldun..

ve şimdi benden kaçmak için benden uzaklaşmak için onları kullanma