Ennio Morricone

uzadı öyküsüzlüğü serüvenimizin
yaşanmamış güleç ahmak ıslatanlı
ayak bileklerimedek
çamurlara saplandığım eskimemişliklerden
geldimdi oysa
yatalak bir sona ermekte
bulutlar hareketliyken...

ucu açık bir pazar günüydü kaldırımlar
bir çocuk parkı bir saat kulesi
gücenmiş bir güneş
unutulmaya esir kaldırım kenarı izmaritleri
şort giyinmiş bir özlemeyi unutma başlangıcı
sonu gelmeyecek sona ermenin
damlar da böyle ağlamaklı ve durgunken...

aynı anda kaç şehirdeyim bilmem
karışıyor geceler birbirine
bir sokakta çocuk diğerinde ihtiyar
dudağımın kenarında kalan ağrı
ve ağacın bir yaprağı ilk balkonumda
son caddemde diğeri
ayaklarım adımlarıma gözleri kapalıyken...

ince fikirli bir meltemde kaybolmalıydım
küçük harfli ve gri bir sevmekte sade
tül perdelerden görünen dışarısına hemencecik
üstüne bir şey almayı unutmuş bir çocuklukla hep
unutulmanın bir köşesinde
ve bütün köşeleri unutmuşken...

kağan işçen...