Ömrüme Düşen Yansı

soğuk odalarda üzerine yorgan çekilmiş gibi
gelir aklıma
ellerime dolanan saçların
çamurlu dalgalar kıyıya mı vurdu yoksa
rüyalarını
böyle yüreğimin her atışına takılıp duruyor gelişin
hiç ellenmemiş özlemlerime...

sana çocukluğumu hiç gizleyemedim
hızlı bulutlara hayranlığımı
birebir ve acemi bir aceleyle paylaşmaya
geldiğimi
dargın ömrünün ömrüme en emanet yerine...
hevesli kuşlara benzemeye çalışarak
gözlerimizi hiç yummadan
her yolda ilk kez yürür gibi yürürdük ya
ilk kez yaşar gibi yaşayarak bir seviyi
bir ilk kez ayrılamadık nedense
bir de son kez...

seninle uyandığım yağmuru arıyorum bir daha
senden sonraki sessizliğim bozulmasın diye
uzak dağlar seçiyorum yalnızlığıma
kirpiklerinin tınısını duymayınca
içimdeki rüzgarın ezgisi yankısız
zamana galip içten bir gülüşün
ömrüme düşen yansısıydın...

şimdi düşlerim böyle kanatsızsa
ve gözkapaklarım bir bataklık gibi
yutuyorsa her gece zamanı
sabahlara kadar kendime bile yoksam
bıraktığın sessizliği yine sen boz diyedir...

şimdi ne konuşsam ölümle karıştırıyorum
kiminle konuşsam aynı sessizliğin tekrarı
yüzüm yok tanrıya bile
minik adımlarından yoksun sokaklarda yine yan yana
küskün suskunluğumuzun sesine dönmeden
giderim diye korkuyorum
ilk sessizliğimle
son sessizliğime...

kağan işçen...