Lavinya.Net Panolar

Mektup

Yıllardır susuyoruz. Oyun mu bu? Benden uzaklaşmakla unuttun her şeyi. Hayatımın bir dönemi seninle kapandı.
Nasıl bu kadar güçlü olabiliyorsunuz? Unutmak acı vermiyor mu en azından unutulmak kadar? Hayat devam ediyor benim için de. Başka bir çizgide, başka bir dünyada. O zamanlara ait kimsecikler olmadan. Anıların elinden tutup kaldıracak kimsem olmadan.
Yeni şeyler hüzün veriyor. Ruhum kabul etmiyor. Küçücük sevinçlerle mutluydu oysa. Şimdi en büyük sevinçler bile eriyip gidiyor içimde. Aç gözlü bir karadelik yuttu, bütün mutluluklarım kapılıp gitti karanlıklar seline.
Çok kez unuttuğuma ve yeni başlangıçlar yaptığıma inandım. Ve unuttuğum zamanlar da oldu. Ve fakat yine...
Her neyse ben buradayım. Birbirimizden habersiz yaşıyoruz. Kesinlikle eminim o hırçın ruhunun anıları paramparça edip yok ettiğine. Güçlüsündür sen. Bana benzemezdin. Ruhunun yarısı onların dünyasına aitti. Ben sadece diğer yarısıyla yetinirdim. Ben diğer tarafta kaybolmuştum. Seninle tek bağım benim dünyama ait tarafındı. Bana okuduğun her dize, her satır kendimi iyice parçalamama yarardı. Her parçam apayrı dolanırdı boşlukta. Sen uzaklara bakar diğer yarının benden sonra ne yapacağını düşünürdün...
...
...

O kadar derinki aklımdan geçenler,cümlelere dökemiyorum.anlatamıyorum acıyan şu yüreğimin istediklerini..Anlatsamda sen duyamazsın, o kadar derin ki söyleyeceklerim.. Duysanda taşıyamazsın, o kadar büyük ki içimdeki fırtına.. bu fırtınada kurtulan ve söyleyebileceğim tek cümleydi 'Sensiz Olmuyor'.. Ama yapamadım..

serkan abi döktürmüşsün yine çok güzel olmuş kaybettim ruhumu gönlümü açık unutmuşumda okurken..en derinime indi yazdıkların..içime dokundu

Senden ayrı yaşandı her şey..
Her omzumda ağlayışında kaçmak istedim İstanbuldan, sen nefes alıp veriyorsun diye sevmiştim ben istanbul'u ve sana olan aşkım gibi büyüdü içimde..Halbuki sendin istanbulu bana sevdiren,her karesinde sen vardın.. Hiç anlamadın beni,anlamak istemedin galiba o kadar büyüktü ki sana olan aşkım,korktum bir gün beni sessizce terk edeceğinden..
Gittin..
Gittiğini sandım belkide sen bende hep vardın sevgili..Seni ellerimle göndermek istedim,her defasında geri döndün.. Gitmen geri dönmen kadar acı vermiyordu artık,geri dönüşlerinde tekrar tekrar harabeye çeviriyordun beni.. Neydin sen anlamıyordum,bir türlü kurtulamadım senden..Nası bir şeydi Tanrım bu,defalarca parçalanabilir miydi insan?Uzaktın bana çok uzak,bi o kadarda yakınımdaydın anlamıyordum bunu.Seni seviyordum ben, bunu düşünmek bile acı veriyordu bana, çünkü gözlerin bi başkasına bakıyordu artık..Her bakışında nasılda parlardı gözlerin ,içimi titiretirdin mideme saplanmış bir bıçak hissederdim o an..İçimi titreten o gözler başkasının gözlerine bakınca parlıyordu artık ne acıydı bilemezsin..Üç yıl verdim o gözlere ben, bi üç yılda aklımdan,kalbimden silmek için uğraştım gözlerini..Geçirdiğimiz her yıl için bir yıl tükettim,canım yana yana..Ama sana değerdi bilirim..
Senden sonrada sevdim sevgili,gerçekten sevdim..Senin gibi değildi hiç biri olamasınıda beklemedim zaten..Onların terk edişleri ya da terk edişlerim acı vermiyordu senin gidişin gibi,kolaydı silmek..AŞK dedikleri sendin,biliyorum..

Ben hep İstanbula aşığım dedim,galiba aşık olduğum İstanbul SENDİN..

iki yol çıkar hayatta karşına..birini seçersen aklın diyerinde kalır.karar veremezsin çekip gitmek istersin..ama ikisinede gitmezsen bu sefer iki kere acı çekersin..bi an bi cesaret gelir yüreğine ve seçersin en çok içine yatanı..yürürsün o yolda yavaş yavaş insanlar çıkar karşına tanırsın seversin mutlu olursun....sonra birer birer yitirmeye başlarsın herşeyini..etrafındakiler gider ilk önce ,sonra sevdiğin çeker gider en çok koyanıda bu olur..sonra gülüşünü yitirirsin düşüncelerini,benliğini,kendini yitirdikçe yitirirsin..artık yitireceklerin bittiğinde bomboş bi insan olarak kalırsın ortada yasamaktan aciz tüm herşeyi yok edilmiş organları bile iflas etmiş bi insan gibi..sana birtek kalbini bırakırlar hergün o acıyı hisset bin kere daha parçalan diye kalbini bırakırlar birtek sana..ne güzelliğin kalır bu yolda ne sevdiğin ne hayatın,herşeyi çalarlar senden birer birer..cokmuş gibi gözyaşlarını bile çalarlar ağlayamazsın bile duygusuz yitik çökmüş bi insan olarak kalırsın..sonra keşke dersin keşke bunları yaşamasaydım ama çaresi yoktur artık..ve diyer hayata gidişini beklemeye başlarsın.belki orada mutlu olurum diye düşünürsün.kimse bunu bilemez elden gelen tek şey sabırla beklemek...

...


Sessizlik bitmedi, bitmeyecek. Yüzyıllar önce sustuğumuz yerde kaldı kelimelerimiz. Yeni bir sözcük öğrenmedim, öylece ardından bakakaldığım yerdeyim hala, gidişini seyrediyorum. Belki birgün bir yerde yine... demiştik o an, arkana bir daha dönüp bakabileceğin ihtimaline istinaden kalakaldım zamanın o saf boşluğunda. Sonrasında yaşadıklarım siluet, duyduklarım fısıltı...

Sevgilerim sevi olmadı, olamadı.

Hala gidişini izliyorum. Bitmiyor bu gidiş, başımı çevirip gidemiyorum kendi yoluma. Döndüğüm yerde bir yol olabileceğinden bile emin değilim. Ardında sürüklenen hayalim senin yolunda gidiyor, hayaletinim hayatının, kendi hayatımın ise cansız bedeniyim sadece.

...

Erken tükettik sevgili biz 'bizi'.. Hiç hak etmedik ikimizde,bilemedik bir gün geriye bakınca canımızın acıyacağını..Halbuki ne kadarda muhteşemdi yaşadıklarımız,karşılıksız sevdik biz birbirimizi sevgili..Her şeye vardık,sonuna kadar,sonsuza kadar biz olacaktık..olacaktık.. O otobüse binip gidene kadar biz olduk.Sana gitme demeyi çok istedim,ama her ağzıma gelişinde boğazıma düğümlendi kelimeler,diyemedim..Gidişinle başaldı istanbulda yağmur,bu neydi neye sitemdi,sana mı yoksa gitme demeyi bile beceremeyen bana mı?Gidişini seyrettim hep,tekrar tekrar.. İçime ok gibi saplanan o göz yaşlarını aklımdan hiç silmedim..İşte beni ne kadar çok sevdiğini o an anladım..Anladım anlamasına da sevgili,nedendi bu gidiş?işte bi bunu anlamadım..
Gitme desem canım
Kalır mısın benimle.
o gün sana yankılandı bu şarkı..sen duymadın,duyamazdın da zaten en derinimdeydi çığlıklarım..Halbuki en derinim sendin benim..

kimbilir...

belki yıllar sonra tekrar karşılaşırız, ikimizin yanında da birer yabancı... sen bana bakarsın , ben sana ve geçip giden yıllar gelir gözümüzün önüne... ve sen giderken dilimde kalan o şarkı gelir yeniden aklıma... BEN SENİ UNUTMAK İÇİN SEVMEDİM... sen istedin , bitsin dedin... birşey diyemedim , korktum belki aynı senaryoyu en baştan oynamaktan... filmin geri kalan bölümünde yalnız adamı oynamak bana da cazip geldi belki...

artık kızdığın hiçbir şeyi yapmıyorum biliyor musun? sen kızmayınca bunları yapmanın da bir tadı kalmadı... fazla içmiyorum... yemin ederim fazla içmiyorum... yanlış şeyler yapma dedin ya son sözün de ; sadece doğru ile yanlışı artık ayırt edemiyorum. en doğru bildiğim sen bile bırakıp gittikten sonra ,kaç yanlışın kaç doğruyu götürdüğünün ne önemi var...

11 nisan 2004... tarihime kara bir leke olacağını 3,5 yıl sonradan anladım o günün... yani bugün anladım... gittin bir gidiş , aramıza üçüncü tekil şahıslar
katarak... ama belki yıllar sonra tekrar karşılaşırız... ikimizin yanında da bir başkası... ve dilimde o garip şarkı BEN SENİ UNUTMAK İÇİN SEVMEDİM...


se.a.

Sevda;ne garip bir duygu.Yavaş yavaş değil,birden sel baskınları gibi aniden kuşatıyor seni.Sonrasında kuşatılmış her kale gibi,acı ve ızdırap başlıyor.Yalnız o var diyorsun ,yalnız o...Bilemiyorsun anmak mı iyi yoksa susmak mı sadece.Bir şarkı dinliyorsun radyoda,kimbilir kime armağan edilmiş ama yok sanki senin için çalıyor.Anlatsanda anlaşılmayacak sevdanın yarım kalan o parçasının sahibi kimbilir nerelerde.
Nasıl gelişlerde kapının önünde durup tüm içtenliğiyle gönlüne davet edebiliyorsa insan,bittiğinde de karşıladığı güne yaraşır bir hoşlukla uğurlayabilmeli.Bittiği yerde bırakıp yeniden başlayabilmeli...

...

Henüz başlamamış bir hayatın ilk adımlarıydın sen; düşkırıklarımın canımı acıtmaya başladığı yerde tanıdım seni. Gözlerinin delip geçtiği görüntümün ardında ne vardı, böyle zamanlarda merak etmeye başladım. Hep uzaklardaydı gözlerin. Bilmediğin dünyaları düşlerdin. Bana bilmediğim birşeyler söyle, dediğinde anlamalıydım bana ait olmadığını. Sana yazdığım binlerce satır yazıyı içer gibi okur, unuturdun hemen. Ne istediğini bilemedim hiç. Tahmin etmeye çalıştım ve kendimi sana inandırmak için boş yere çabaladım. Başkası oluyordum yanında. Ve onu olmak istediğim kişi sanıyordum. Ve olmak istediğim kişi de o'ydu. Burada takılıp kaldım. Kimdi O? Nasıl birisiydi benim yerine geçmek istediğim.

Kendimden başkası olamazdım, olamadım da. Vazgeçtiğim günü hatırlıyorum. Üzgünüm, ben benden başka biri olamıyorum, dediğimde susup gözlerime bakmış ve ilk defa bana bakmıştın uzaklara değil.

Bir an insanın hayatında nelere mal oluyor. Sil baştan bir ömür yazılır mı? Denemedim bile. Sen gittiğin an anladım geride kalanın O olduğunu. Ve yıllarca O'nu tanımaya çabaladım. Kimim ben? Bana bıraktığın şey ne? Sessizliğine gömdüğün bu gölge kimin?

Şimdi burada olsan yine susardın, ve belki de o siyah kitabından bir bölüm okurdun, bana ait mesajlar içerdiğine inandığım.

Hiçbir zaman anlayamadım o bölümlerde ne demek istediğini. O kitabı aldım ve defalarca okudum. Milyonlarca anlam çıkardım. Yine de bana ait ne var çözemedim.

Hala okurum, ve bana ait olduğunu hissettiğim yerlerin altını çizerim delice. Bir süre sonra da o kitabı senin bana yazdığını düşünmeye başlarım.

Düşünmemeliyim oysa, düşünmemeliyim...

...

Önce geldiniz sonra teker teker gittiniz. Kimdiniz? Yaşadığınız en fazla bir haftada ne öğrendiniz bizlerden? Güneş içinizi ısıttığında mı gerçek duygularınız olduğunu fark ettiniz? Bizi niye bu kadar çok sevdiniz?
Çok basit:gerçek sevgiye muhtaçtınız çünkü,açtınız. İçiniz sımsıcakken sevgiyi tatmak istediniz.
Poyrazda üşüdünüz,oysa bilmezdiniz ki onun bizim dert babamız olduğunu. Uzun uzun şarkılarla uzun uzun geceler geçirdik biz onunla. Hüzünlerimizi paylaştık en çok. Lodos gibi yalancı rüzgar değildir hem;terletip hasta etmez,kandırmaz. En yakın dostumuzdur o.
Belki de sıcak ilişkilerimiz kandırdı sizi. Alınlarınızda yazmasa da her halinizden belliydi gerçek birer yaşamınızın olmadığı. Bizim yanımız sığınaktı sizler için. En yakın arkadaşınızın aşkına aşık oldunuz. İşte o gün emin oldum sizin de diğerlerinden farklı olmadığınıza...
Şöyle dönüp bir baktım da; ay ışığında söylenen şarkılar,sohbetler,duygular,hüzünler... Hepsi Yalanmış... Ne acıdır ki...
Duygularınızı alan o koca şehrin neyiydi ?
Siz yalan olmuşsunuz artık koskoca bir yalan... Yazık...

Senden vazgeçtim sevgili..
İstediğim gibi olsun..Ardından bakmayacağım artık,istersen dönüp sen bak ve ne görmek istersen onu gör..Belki ben varım, belkide yok.. Artık gücüm yok,artık sevmeyi bile beceremez oldum,sevmeye korkar oldum..Her geldiğinde yanında olmaktan bıktım,usandım..

Ben senden vazgeçtim sevgili..

Nedir bu?bir sitem mi dersin? sana bu sitem,kendime birazda..Bende tükenmelisin artık,kendimi bile tükettim sen hala varsın..sen niye bendesin?niye benimlesin?Sende sıkılmadın mı,bıkmadın mı her gelişinde beni bulmaktan..?Aslında anlıyorum seni,sen hep yalnız kalmaktan korktun.Birilerinde hep var olmalıydın,var olmalıydınki kırıkların olduğu zaman koşarak ona dönmeliydin..Kırıklarını topladım ben senin,senin her kırılışında canım yandı,ben kırıldım..Hep üzülünce sen,senden çok üzüldüm..Bunu adın gibi iyi biliyordun senin için senden çok kendimi hırpaladım ben..Sense seyrettin,sadece..Ve tekrar kırılmak için döndün,geldiğin yere..Yine geleceksin biliyorum,ama artık ben yokum..

Ben senden vazgeçtim sevgili..

Ben yoruldum sevgilim,yoruldum artık ya gel kal hiç gitme ya da git bir daha dönme.. Ama yok sevgilim hiç bir şey eskisi gibi olmayacak bilirim,Gelme artık,seni bekleyen birileri yok buralarda..Ben vazgeçtim senden ve sevginden..
Herşeyimdin,artık hiçbirşeyimsin..

Gemilere kaçak binip dünyanın çıkmaz sokaklarında kaybolmak isteyen hüzün ruhlu çocuk, neredesin? Evden kaçıp, önüne çıkan ilk otobüse atlayıp bir dağbaşında inivermiştin. Gece olmuştu. Sonsuz yıldız ormanında uyumuştun. Hırçın ruhun kendini bulmuştu ve tanışmıştın onunla ilk kez...

Hala dünyanın çıkmaz sokaklarında kaybolmak istiyorum ve hala o sonsuz yıldız ormanında uyuyorum.

Deniz olurken,mavisini almayı unutma...