Nazsız

saçlarından gelen kokuyla
gittiğim anıdan dönemiyorum
yanımda artık kendi yokluğum
kendimi kendimde bulamıyorum...

gündüz oyunlarıyla koştuğun
dudağımda kalan kirpiklerini aç
bana son defa verdiğin sözü
unuttuğunu nasıl,soramıyorum...

hışırtısıyla ilk yıldızın uykulu
kıpırtılı,ilk ışığıyla günün düşün
düşün yolların bitmeyeceğini sonsuz
nazsız ve yapayalnız kalacağını birgün...

uzaklar da uzar mı son gölgelerde
akşam kokularıyla tınısız yorgunlukta
yankısı da solan bu ben miyim küçüğüm
sessiz yolculuklara bu ağır sürgün...

kağan işçen...