Sararma

bakışlarımı hiç göğe yedirmezsin
yeşil bir gülü sana sunar gibi bakarım hep
bilsen daha ne sabahlar saklıyorum
bir günün ilk anında
bakışlarıma bakışlarını uzay yapmak için...

sözlerindeki yokuşları tek ben seviyorum
tek ben biliyorum
aklındaki dünyanın gizini
en ince ayrıntısıyla içe dönük ağlamalarını
yeryüzünden daha yakınım
dudağındaki kıpırtıya...

havalar sararmaya yüz tutunca
sessizlik kaygısı başlar odalarda
hüzün kokulu kumaş hışırtıları
ömür çocukluk kuşlarını arar
sensizlikle aramdaki duvarlar çoğalır
katılaşır zaman
içimdeki çığlığın yeri kaybolur
bilirim sana ulaşamam
adımlarım boğazımda düğümlenir...

kağan işçen...