Tek Yakın

aklımda kalan son yağmasıydın sabahın
içimin ölçüsüz üşüşmelerinde
hayata bakışlarına
güler yüzlü diri bir yıkılmak
bu kavganın sonuncu lakabı
gecesinde her vedalaşmadan yaşananın
ve yorgunluk da sokağa düştü sonunda
ardından kaldırımları yastık yapınca
kendi kendime konuşmalarıma
buğusunu unutur gibi olur gözleri unutmanın
nerde ne varsa çıkar ortaya
yerini hiçbir şey tutamaz gündelik acıların
ölmeye kiraya çıkar anlam
soğuk ve sisli bir boşluğa yedeklenir ömrüm
kış evleri kahırlarından utanırlar
ellerime hoh derken ağlayışlı gelir ağaçlar
tutunmanın kokususun sen
bitişsiz bitişlerin yankısı
dirençli anılardaki tek yakın gölge...

ayrılığına sahip çıkmak adına
kendimi sakınmak istemiyorum
haksızlığa uğramış hiçbir uzaklıktan
olur da pişmanca gelirse mevsimler diye
pastel öyküler biriktiriyorum
illa ki kıt kanaat gülüşlerinden
iki konuşma arasına sığmıyor özlem
yedi iklime de
ayrı kıtalar da olsa yeni acılara
ama senin dudağında işte mim
onurlu yoksunluğumla dışındayım
sensiz bütün sözcüklerin
sensizliğin dışındaki adlarla
birbirimize kıyasıya yabancı
ve sana baktığım anlar heder olmasın diye
sana baktığım her ana ayrı bir şarkı buluyorum
son anınadek içimdeki can alıcı yağmurların...

kağan işçen...