Uç Nokta

yorgun sabahlarda tozlanınca
başlar esirliğin
gideceği ana bulvarların
keşke giden insanın kendisi olsa
hengamesi kederiyle bir akşamlarda
ve sarı acılı...

giden ömür boylu bulvarlar olunca
korkuyorum
gidecek yürüyecek
hiçbir bulvarın olmamasıdır
gitmek
son yağmurlara özlemle...

içine kapalı gözlerden
uzak evlere duyulan
meraklı yalnızlıklarda
boğulduğumu kimseler bilmediği gibi
bir de kendim unuttum ya bulvarlarımı
ben çoktan gitmişim
kendimin bile kendime
ulaşamayacağı bir yerlere...

noktanın ucu
ya da
uç nokta
ve tarihim
adını sevmek oldu göz kırpışlarının
sen göz kırptığında
bir yaş atlıyor ya ömrüm
bir yaşıma daha giriyorum
o insanı hayrete düşüren
güzelliğiyle bakışlarının...

bulvarlarım gidince
kendime uzaklaşınca
yalnızca göz kırpışların kaldı
beni kendime anımsatan
acımasızca kaygısız
yıldızlarda...

kağan işçen...