Üstü Çizilince

beni unutmanı gördüm arasız bir yağmurdu
eski çocukluk hastalıklarımı ararken
koyu bir yalnızlıktan gözlerim yeni açık
dünyayaya uzak bir kentte
son paramla bir sinemadan çıkmıştım
sense şimdi bile
ne bana ne kendine açtın bakışlarını...

ayrılığa uzayan bir yokuşta ağlıyorum
dinmiyor aramızdaki anıların yağmurlara gebeliği
yaşımı sensiz geçen yağmurlarla hesaplıyorum
iliklerime kadar huysuz bulutlarla doluyum
kıyameti oluyorum kendi çöllerimin
kuru yalnızlığım kalıyor sana...

kış şarkıları ezberliyorum soğukta
ıslığım ayazı tozlu rüzgarla yarışıyor ama
göremiyorum hangi ürperişte
saf ve çekincesiz şefkatim
bilemiyorum hangi sesteki çıtırtıyım
hangi uçurumda ayna
anlayana düşlerimi de terk ettiğimi
kendim için yalnızca öleceğim
öylesine el değmemiş seveceğim
yaşamak için hırpalanmışlığını...

bir çocuk gizlice ağlar
son gölge
yapraksız bir ağacın gövdesine sarılır
göğü kararır okul yıllarımın
yokluğunun tenimde üstü çizilince
daha sıkı sarılırım acılarıma
öper okşar koklarım
kendimde bulduğum
seni sevme gücünü
düş içinde bir düş de bile
bulamam izlerini
yanımda benleştiğin o öğle vaktinin...

kağan işçen...