Üşümek Öksüz

gölgeler mahalleyi teslim alınca
pencere kenarlarında gezinir umutlarım
evler bir adama benzer
odalar bir hayat görür
ben hep kabullendiğim çocukluğumla kalırım
arkadaşlarım büyürler durmadan
ben ölümü kıskanırım
kapılara mahçup...

mahallenin sabahına akşamın kokusu siner
ben umutlu ve derbederim
salon vitrinlerinde kalan
çocukluk avunmuşluğumla
yere alçaktan bakarım...

eski evlerdeki babamı özlerim
duvarları ince mavi
kemerleri sarmaşık
özlerim su içişini
çay demleyişini
cigarasındaki külün tükenişini
seni görse bana ne diyeceğini bilmem
ama özlerim...
mahalle azalır
ömür minderli arka balkon ister...

şiirim ömrümden uzundur
kaldığım yerden sessizlik
anlamımı devralır
sessizlik son şiirimdir
adı ölüm olur
ayrılık aşkı yener
adı ömür olur
olmanın adayıydık biz
ölmenin değil
gülüşüm eski evlerde
eski evler mahallenin sabahında
üşür
kaldığım yerde
üşümek öksüz kalır...

kağan işçen...