Lavinya.Net Panolar

FDkolik
benim hiç mi kişisel derdim yok,tabi ki var.bende bundan 10 yıl önce kareşimi kaybettim...o zamanlar yaşım ufaktı ve ölümü tam kabullenememiş,bir çok kez bende ölmek istemiştim...anlayamamıştım ve etrafımdakilere bi süre saf saf "ya şimdi ne olacak diye sormuştum"...düşünsenize ne olabilir...kardeşimin öldüğünü bilinçaltıma kabul attirememiş olmalıyım o zamanlar......

peki sonra ne mi oldu hayatıma devam ettim ve bu günlere geldim...ölüm iki hece belki söylemesi kolay ama kabullenmesi hiç te o kadar kolay değilmiş gördüm...bunu anlatmamla acım hafifeldimi bilmiyorum.unutmadımda ama size bi şekilde kendimi anlatabildiysem bu yeter bana....

sevinçlerime gelince ufak şeylerden mutlu olabilmek var hayatta..tuttuğum takımın kazanması,bir kedi yavrusunu okşamak sevdğim dizinin yeni bölümünü izlemek,arkadaşlarımın beni sevmesi,ailemle birlikte huzurlu olmak gibi.......bunlar çoğaltılabilir.

insan başına gelmeyince anlamıyor.ben anlıyorum diyorsunuz ama olmuyor işte...hepimizin sevinçleri,hüzünleri başka başka...hepimiz aynı olaya başka tepkiler veririz ve başka başka derecede seviniriz veya üzülürüz....insanın en büyük yanılgısı başına benzer bir olay gelmeden başakasının neler yaşadığını düşünmemesidir.yada elindekileri kaybetmeden onların kıymetini iyi anlamamasıdır.......benim de en büyük sıkıntım bu..lütfen bizim en büyük hedefimiz biraz daha sağ duyulu,insan olabildiğimizin farkında olarak;insan kalabilmek,insan yaşayabilmek olsun...çok mu şey istedim bilmem ama,şöyle bir düşünün bakalım haklı olduğumu anlayacaksınız,eminim buna...