Lavinya.Net Panolar

sevinçlerini ve acılarını herkes burada anlatsa sizce bu paylaşım acımızı hafifletir sevinçlerimizi de daha mutlu bir hale getirir mi evet arkadaşlar sizin acılarınız ve sevinçleriniz neler?


edit: yaska
lütfen mesajlarınızı büyük harfle yazmayınız.

burada bunu anlatmak bana bir şey kazandırmaz diye düşünüyorum...

acıttı ve geçti...
sevdim sandım sevildim sanırdım sonra uyandım sonunda ben anladım ...
şarkı sözlerinden ibaret bir hayatttı benim için...

bugünlerde sevinecek o kadar az şey var ki...
hatta bir örnek vermek istiyorum ama bulamıyorum da...

aslına bakarsan sporla ilgileniyorsan kısmande olsa sadece spor müsabakalarından sevinç duyuyoruz gerçketende sevincimiz kalmadı aslında bunları söylemeyede hakkımız kalmadı bu hayatı yaşanmaz hale biri getiriyorsa o getirenin ta kendiside BİZLERİZ

karamsar olmayın bu kadar.mutluluk hep sevmek sevilmek değil ki.evet dünyayı kirlettik mahvettik belki ama eski yıllarda daha iyiydi dünya.bir düşünün eskiden hiç sevindiğiniz olmadımı?
ben anlatayım mesela...

son zamanlarda annemin baş ağrıları iyice kuvvetlendi.beyninde bir tümör bekleniyordu.fakat migren ve sinirsel ağrı çıktı.çok sevindim.ilaçlar sayesinde geçebilecek birşeymiş.

ben üzüldüğüm şeylere öyle kendim ettim kendim buldum cinsinden şeyler yazmicam.yani aşk sevgi karıştırmicam.dün beni beynimden adeta vuran bişey oldu.bakırköy meydanda gezerken bir yandan kar kendini yağmura bırakmış hava buz gibi bir yandan da insanlar kalın kabanlarının içinde görünmez olmuşlar.o anda bir taşın üzerinde birinin oturduğunu gördüm.gözleri çakmak çakmak olmuştu.ağızına bir maske takmıştı lösemiliydi sanırım.üzerinde iplikleri kopmuş birbirinden ayrılmış incecik bir kazak vardı.titriyodu.elinde beş-altı kalem oracıkta bekliyordu.annemler baya uzaklaşmışlardı.bende onun göremeyeceği bir yerde donmuş kalmıştım.bi hareket bekliyordum ama yoktu.sadece titriyordu.param yoktu cebimde.kalem alamadım.ama içime oturdu.hala düşündükçe beynimden vurulmuşa dönüyorum.

fotosentez çok üzüldüm...o an ben orda olmuş olsaydım kalemlerin hepsini alırdım...ama paramolsaydı eğer tabikide....ben işte böyleyim...benim üzüntülerim,mutluluklarım evrenseldir...senin derdinle dertlenirim,senin duyduğun acıyı,hüznü;sanki bende hissederim.......savaş olan yerde evladını yitiren anneyle kahrolurum,depremin alıp götürdüğü evine ağlayanla da ağlarım.......

benim hiç mi kişisel derdim yok,tabi ki var.bende bundan 10 yıl önce kareşimi kaybettim...o zamanlar yaşım ufaktı ve ölümü tam kabullenememiş,bir çok kez bende ölmek istemiştim...anlayamamıştım ve etrafımdakilere bi süre saf saf "ya şimdi ne olacak diye sormuştum"...düşünsenize ne olabilir...kardeşimin öldüğünü bilinçaltıma kabul attirememiş olmalıyım o zamanlar......

peki sonra ne mi oldu hayatıma devam ettim ve bu günlere geldim...ölüm iki hece belki söylemesi kolay ama kabullenmesi hiç te o kadar kolay değilmiş gördüm...bunu anlatmamla acım hafifeldimi bilmiyorum.unutmadımda ama size bi şekilde kendimi anlatabildiysem bu yeter bana....

sevinçlerime gelince ufak şeylerden mutlu olabilmek var hayatta..tuttuğum takımın kazanması,bir kedi yavrusunu okşamak sevdğim dizinin yeni bölümünü izlemek,arkadaşlarımın beni sevmesi,ailemle birlikte huzurlu olmak gibi.......bunlar çoğaltılabilir.

insan başına gelmeyince anlamıyor.ben anlıyorum diyorsunuz ama olmuyor işte...hepimizin sevinçleri,hüzünleri başka başka...hepimiz aynı olaya başka tepkiler veririz ve başka başka derecede seviniriz veya üzülürüz....insanın en büyük yanılgısı başına benzer bir olay gelmeden başakasının neler yaşadığını düşünmemesidir.yada elindekileri kaybetmeden onların kıymetini iyi anlamamasıdır.......benim de en büyük sıkıntım bu..lütfen bizim en büyük hedefimiz biraz daha sağ duyulu,insan olabildiğimizin farkında olarak;insan kalabilmek,insan yaşayabilmek olsun...çok mu şey istedim bilmem ama,şöyle bir düşünün bakalım haklı olduğumu anlayacaksınız,eminim buna...

(nedense bu sitedekilerin çok farklı olduklarına dair bir his var içimde....

seni çok iyi anlıyorum ve bana öyle bir huzur verdinki teşekkurler bazen insan duymak istediklerini burada bile duyabiliyor hayat bence çok kısa biz bunu anlayıp hayatta neleri daha güzel yaparız diye düşünmüyoruz.

tek düşündüğümüz kendimizi arabeks hale nasıl getiririz< sanırızki dünyanın en çok acı çeken insanı bizizdir. oysaki bir ölümüzü bile toprağa gömdükten sonra herşey normale döner. hayat devam eder belki kısa bir süre acı duyarız ama oda bitter aklımıza geldikce hüzünleniriz sadece

şimdiye kadar beni derinden vurucak bi acı yaşamadm aşk acıları dışında ama yaşadığım en büyük sevinç hayatımda en çok istediğim konservatuara girmekti ben bunu başardm bu en büyük sevinç oldu bana

Bende başımdan geçen hem hüzünlü hemde sevinçli bir olayı anlatayım;

Dedem böbreklerinden rahatsızlanmıştı.Ege üniversitesi acile kaldırmıştık.Dedemi kapıda beklerken, yüzünde bir maske olan yaşlı bir amca gördüm.Tek başına bankta oturuyodu.Adam yaşlı gözlerle banktan etrafı seyrediyodu.Çok mutsuz görünüyodu.Ben o amcayı görünce o kadar üzüldüm ki...Ben hem dedemin üzüntüsü hemde yaşlı amcanın üzüntüsüyle iyice kendimden geçmiştim. Bir süre sonra amcanın yanına yaşlı bir kadın geldi.Amcanın yanına oturdu.Bir süre konuştular.Ben yakındaydım.Konuşmalarını biraz duydum.Kadın amcaya
"Bunlarıda atlatıcaz. Biz neleri atlatmadık ki?" dedi.Ve biraz daha konuştuktan sonra el ele tutuşarak hastaneye girdiler.Ben bu sözleri duyduktan ve el ele hastaneye girişlerini seyrettikten sonra o kadar sevindim ki Dedemin hastalığını neredeyse unutmuştum.Ayrıca dünyada gerçek aşkın ve sevginin var olduğunu anlamıştım. O günü aklımdan hiç çıkaramıyorum.
Bu olayı her hatırlayışımda onlar için dua ediyorum.Ve kendime ders çıkarıyorum.
(bu arada dedem iyileşti ve şu an çok sağlıklı)

benim yaşadığım en acı verici olay babamın hastaneye kaldırılmasıydı...hayatta en değer verdiğim insanı kaybetme korkusuyla yüzleştim çok ağladım çok fazla üzüldüm ama kara bulutlar dağıldı çok şükür...bu da yaşamın sınavlarıdan biriydi ve biz geçmiştik ama er ya da geç bu dersten kalcağımızıda çok iyi biliyorum yinede anın tadını çıkarmak en güzeli...
en sevindiğim olaysa benim için çok önemli olan bi edebiyat yarışmasını kazanmam oldu..kendime kendimi ispat etmemi ve yolumu çizmemi sağladı

insanın yaşadığı en büyük mutsuzluk, korku ile birlikte duyduğu 'kaybetme hissi'dir..

sevdiğin birini 'kaybetme hissi'ne kapılmak çok kötü ve tabi yapacak bişeyin olmadığını anlamak ve "insan" olarak bu kadar "aciz"lik hissetmek de ayrı bi olay

galiba en büyük acımı babam kalp krizi geçirdiğinde yaşadım.ancak o zmn farkına varabilmiştim ölümün gerçek olduğunu.o an çok kötüydü hiç bişey yapamamıştım. babam yanımda kalp krizi geçiriyo ve ben bişey yapamıyorum!iğrenç bi duygu!hala aklıma geldikçe çok korkuyorum ve onu aslında çok sevdiğimi anlıyorum..
ve her aklıma geldiğimde ağlıyorum...
kaybetme korkusu gerçekten çok kötü .babamı o hastanede o yatakta gördüğümde öldüm sanmıştım hani derler ya beynimden vurulmuşa döndüm diye aynen öyleydi. tir tir titriyosun , gözlerin doluyo ve kaçıyosun o odadan...
başka bişe yok..
ve ben çok korkuyorum!!!!!
onu kaybedersem hayatım söner, o yoksa bende yokum çünkü.

Yaşadığım en büyük sewinç ; Bir ağustos gecesi körfeze açılmış bir vapurda ' Cesaretin var mı aşka? ' çalarken ellerime değen ve körfez mavisi gözlerinde kendimi bulmaya çalıştım birinin hayatımı adayabileceğim tek kişi olduğunan inanmamdı..
Yaşadığım en acı şey ise ; İzmire dönerken,Gözlerinin maviliğinde boğulmayı göze aldığım kişinin şu sözlerini işitmemdi : ' Seni sewiyorum ama üzmek istemiyorum..Hayatımda birkaç kişilik üzüldüm ben,o yüzden lütfen git artık..'

en büyük acım:ben hayatımın en kötü durumunda bitmeye çalışan bir günün içinde duruken,ona bir kaç şarkı fazla geldiğimi görüp de geçmişi o gün içinde düşürmem oldu.

sevincim ise:yeniden tutunacak bir umut bulup yeni bir geçmiş örmek(en azından çabalamak)

'kaçınılmaz bir sonun hep yeniden sonlanması,sonsuzmuşcasına
ve inanmadığım her an kendini kanıtlaması,yalansızmışcasına
ölümlerimin ölümsüzlüğüne uyanmam!'
bana bunu hissettiren ne varsa,EN BÜYÜK ACIM işte onlar.
EN BÜYÜK SEVİNCİMi henüz yaşamadım.

unify et kısım sewinçlerini illa büyük hatta EN büyük olması mı gerekio..Hepsini derle bi köşeye be birleştir inan bana EN olandan daha güsel bişe bu..